(Short Fic: Shin-Chan/Kazama – ชินจัง/คาซาม่า) The Hottest Day of the Year

 

 

Lemonade and Iced Tea

 

℘

 

แย่จริงๆ เหนื่อยชะมัด วันนี้อากาศก็ร้อน

ชายหนุ่มนึกบ่น เขาออกมาเดินสายพบลูกค้าสินเชื่อในฐานะนายธนาคาร แต่วันที่อุณหภูมิสูงสุดในรอบปีเช่นนี้ไม่ได้ช่วยอำนวยความสะดวกให้เขามากเท่าไรนัก

ท้องฟ้าเป็นสีจัดและปลอดโปร่ง เขายืนรอรถไฟขบวนถัดไปที่ชานชาลา เพราะหลีกทางให้หญิงชราจับขบวนรถก่อนหน้านี้ขึ้นไปก่อนเพราะเชื่อว่าเป็นเรื่องที่สุภาพชนพึงกระทำด้วยความสุภาพและได้รับการอบรมมาดี เขาชื่นชอบการดำเนินชีวิตอยู่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมมาตลอด ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง และมีความรับผิดชอบต่อสิ่งผิดชอบชั่วดีสูง

ระหว่างกำลังนึกถึงเรื่องที่ต้องกลับไปทำต่อในสำนักงานใหญ่ เขาก็เห็นหมอนั่น

หมอนั่นยืนอยู่อีกฝั่งของชานชาลากำลังคุยกับใครคนอื่นอีกสองสามคน แต่ตอนนั้นก็ยังไม่วาย ส่งสายตามองตามผู้หญิงหน้าตาดี หุ่นใช้ได้ที่เดินละลิ่วผ่านไป

ให้ตายเถอะ ถ้าแค่วันนี้จะยังแย่ไม่พอเพราะอากาศร้อนถึงขนาดนี้

ยังต้องมาเจอคนที่ทำให้อุณหภูมิทะลุจุดเดือดได้ทุกครั้ง แถมยังบ้าดีเดือดและเลือดร้อนจนรู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆ แล้วทุกอย่างจะพลันรุ่มร้อนไปหมด

ร้อนจริงๆ ร้อนเหลือเกิน

ร้อนเสียจนเขาไม่อาจสู้ได้

ไม่อาจทนได้เลย

ชายหนุ่มพยายามนึกภาวนาว่าอย่าให้หมอนั่นหันมาเห็น แต่ถ้าการที่รู้จักกันมานานถึงเพียงนั้นไม่ได้สอนให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกตาไวแค่ไหน คงจะน่าเสียดายและเป็นความล้มเหลวนัก เขาไม่เคยหนีอีกฝ่ายได้พ้น ทว่าก็ไม่เคยรู้สึกว่านั่นเป็นข้อเสียเปรียบที่แย่สำหรับตัวเองด้วยเช่นกัน และก็แน่นอน หมอนั่นหันมาเห็นในชั่วอึดใจหลังจากถอนสายตาออกจากผู้หญิงสาวสวยจนลับตาไปแล้ว

หมอนั่นโบกมือตะโกนมาทันที ทำไมถึงชอบเอะอะ แสดงออกอย่างเปิดเผย จริงใจไม่ซ่อนเร้นนักนะ เปิดเผยและตรงไปตรงมาเหลือเกิน เพราะแบบนี้ก็เลยอยู่ด้วยได้สนิทใจมาตลอด

เขาจะทำเป็นไม่เห็นไปเสียก็ไม่ได้ หมอนั่นต้องรู้อยู่แล้ว

เขาถึงได้ส่งยิ้มแหยๆ กลับไป บ้าเอ้ย ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิ ให้เหมือนนายไม่ได้ปกปิดอะไรสักอย่างไว้น่ะ เขานึกตำหนิตัวเอง

เขาคิดว่าจะแค่โบกมือ รอให้รถไฟรีบๆ มาแล้วหลบหายไป

เพราะถ้าขืนอยู่ต่อให้หมอนั่นมาถึงตัว มีหวังวันนี้งานเขาไม่เสร็จแน่ๆ

ก็เหมือนทุกทีที่เจอกันนี่

หมอนั่นต้องดึงให้เขาปฏิเสธไม่ได้ทุกที แล้วทำไมเขาต้องยอมด้วยนะ ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้นำแท้ๆ เป็นคนที่มีเหตุผลอันดีและพึ่งพาได้มากกว่าใครๆ แต่หมอนั่นน่ะ ทำไมเขาต้องยอมตามหมอนั่นทุกครั้ง ตั้งแต่เด็กมาแล้ว

แต่ก่อนชายหนุ่มจะทันได้ทำอะไร เขาก็ต้องสะดุ้งตัวโยนเมื่อรู้สึกถึงลมที่ข้างหู จากนั้นก็สั่นสะท้านและอ่อนระทวยทีเดียว

ไม่ต้องสงสัยเลย หมอนั่นมาถึงตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คาซาม่าคุง” อีกฝ่ายทำเสียงหวานจ๋อย ฟังดูน่าขนลุก คิ้วหนาๆ นั่นขยับไปมาเหมือนคลื่น แถมยังทำหน้าตาออดอ้อนออเซาะที่เขาคิดว่าดูแล้วกวนประสาท

“อะไรของนาย อย่าทำเสียงแบบนั้นได้ไหม” เขาแหวกลับไป

“เย็นชาจังเลย โทโอรุจัง” หมอนั่นลากเสียง

ให้ตายเถอะ อย่าเรียกแบบนั้นน่า เขาหันเลิกลั่กมองคนโดยรอบ นิสัยกังวลกับสายตาคนอื่นและความคิดของคนรอบข้างอย่างระมัดระวังไม่เคยหายไปไหน แต่ดูเหมือนผู้คนเมืองใหญ่จะไม่นิยมชมชอบการให้ความสนใจสิ่งใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ทำไมถึงชอบใช้น้ำเสียงเหมือนเวลาที่พูดกับผู้หญิงที่ไปตามก้อร่อก้อติกด้วยนะ กับเขาแล้ว ในสายตาของหมอนี่ไม่ได้อยู่ในสถานะพวกนั้นเสียหน่อย ฟังแล้วก็เลยรู้สึกเดือดขึ้นมานิดๆ

 

 

• อ่านต่อได้ใน ReadAWrite ค่ะ: คลิก